2002 yılı idi. Bir sabah namazını Medine’de Mescid-i Nebi’de beraber kılmıştık. Namazı Hz. Peygamberin mescidinde kılmanın verdiği huzur ve dinginlik bizi kuş gibi hafifletmişti. Ortalık sabahın nuru ile aydınlanmış ve müminlerin gönülleri kuş gibi hafiflemişti. Biz de Hz. Peygamberin kabri önünde gözyaşları içinde ona salat-ü selam getirdik. Cennetü’l-Baki’nin önünden orada yatan Peygamber dostları için birer Fatiha okuyarak geçtik. Kol kola girmiş bir vaziyette otele dönerken Mescid-i Nebi’nin manevi havasından olacak ki içimize bir hasret, bir hüzün düştü. Kalabalığın arasında hafif sesli bir şekilde beraber mırıldanmaya başladık:

 

Sevdim seni mabuduma canan diye sevdim

Bir ben değil âlem sana hayran diye sevdim

Evlad-ı iyalden geçerek ben ravzana geldim

Ahlâkını medhetmede Kur’ân diye sevdim

Kurbanın olam şah-ı rusul kovma kapından

Didarına müştak olacak yezdan diye sevdim

Mahşerde nebiler bile senden medet ister

Gül yüzlü melekler sana hayran diye sevdim

Hem ağlıyor, hem bu mısraları terennüm ediyorduk.

 

“Hocam!” dedi, “Ben bu tadı ömrümde hiçbir yerde almadım.” 

Hem ağlaştık hem yürüdük… 
 

İlk defa orada başlayan birlikteliğimiz zamanla karşılıklı sevgiye ve dostluğa dönüştü. Gördüğü zaman her zamanki gülen yüzü ile “Güzel hocam!” diye hitap ederdi. Edebinden yüzü kızaran nadide insanlardandı. Görevini bihakkın yerine getirme derdinde idi.  
 

En çok sevdiği ve tat aldığı şey sabah namazı ezanıyla insanları namaza, huzura çağırmak ve Kur’ân okumaktı. Çok sağlam bir Kur’ân hafızlığı vardı. Kalbinde kimseye karşı bir kötülük düşünmezdi. İnsanları da kendisi gibi gördüğü için zaman zaman kendisini üzen sıkıntılarla karşılaştı. Ancak yine de kimseye kin beslemedi. O tipler için hep “Allah affetsin” derdi. 
 

Kur’ân okumayı ve okutmayı her zaman “en çok sevdiği iş” olarak tanımlardı. Bu nedenle yaptığı işi hiçbir zaman bir meslek olarak görmedi. Sadece müezzinlik yapmakla yetinmedi. Onu Kur’ân hizmeti olarak gördü. Yediden yetmişe herkese Kur’ân öğretmeye çalıştı.  
 

Görev yaptığı Üçyüzlü Camii’nde birçok hayırlı hizmete öncülük eden ve onlarca talebe yetiştiren Kürşat Hocayla uyum içinde Kur’ân hizmeti için gayret etti. Ve bu cami; yaz-kış, hafta içi-hafta sonu, sabah-akşam demeden ellerinde Kur’ân taşıyan tertemiz çocuklarla dolup taştı. Eşine ender rastlanan bir gayretle cami hizmetinin yanında Kürşat Hocamla birlikte 23 tane hafız yetiştirdi. Bu camideki Kur’ân kurslarında görev alan hocalar, mihrapta namaz kıldıran genç imamlar, ezan okuyan ve müezzinlik yapan gençler hep bu camide onların gayretiyle yetişti. Bir okul gibi hizmet veren bu camide görevini layıkıyla yapmaya çalışan bir kardeşti İrfan Baş Hoca. 
 

Allah sevdiği kullarını büyük imtihanlardan geçirirmiş. O da bu imtihanla yaşadı. Önceleri ses tellerinde başlayan rahatsızlığı günden güne arttı. Çok sevdiği ezanları okuyamaz oldu. Önce gırtlağı alındı, sonra rahatsızlığı kötü hastalığa dönüştü. Durumu günden güne kötüye gitti. Ama hep iyi giden bir yanı vardı: Tevekkülü… 
 

Allah’ın kendisine ezan ve Kur’ân gibi iki büyük nimet verdiğini, bunun için şükrettiğini, şimdi ise bu ikisini Allah’ın geri aldığını söylerdi. “Allah ne dilemişse o olur.” derdi. Böylesi güzel bir duruşla ölümü karşıladı. 
 

Konuşamaz duruma gelince mesajlaşmaya başladık. “Hocam, selam ve muhabbetlerimi, şifa dileklerimi sunuyorum…” mesajlarıma teşekkür eder ve “iyiyim hocam, hamdolsun” derdi. Her zaman teslimiyet ve tevekkül… 
 

Üzüldüğü tek şey ezan ve Kur’ân okumaya hasret kalmasıydı.

Yahya abiyle birlikte ziyaretine gidelim dediğimiz günün sabahı, namaz için kalktığımda çalan telefonun İrfan hocam için olduğu aklıma gelmedi hiç. 

Meğer İrfan hocam gece 04:00’te emaneti Rabb’ine teslim etmiş. 
 

Evine vardığımız zaman bu dünyadaki yolculuğunu tamamlamış bu Kur’ân hafızını cansız hâlde görünce içimden bir şeylerin gittiğini hissettim. Yan odada onun için Yasin okuyan hafız Samet’i görünce “yalan dünyadan geriye kalan bu” dedim. Samet, ilk ve ortaokul boyunca İrfan hocamın ellerinde Kur’ân öğrenip hafızlığa başlayan ve İlahiyat okuyan pırıl pırıl bir genç. 

“ İrfan hocanın hafızı” diye bilinen Samet şimdi kendisini yetiştiren hocasının başında ona Kur’ân okuyor…

Ne güzel hayat ve ne güzel ölüm... Kur’Vn’la geçen bir ömrün sonunda yine Kur’ân’la Allah’ın katına yolcu olmak bir insan için gıbta edilecek bir akıbettir. 

“Nasıl yaşarsanız öyle ölürsünüz” sözünün bir tezahürüdür İrfan hocanın vefatı! 

Ta İstanbul’dan Adapazarı’na kadar gelen onlarca seveni ve kız-erkek öğrencileri mezarlığı doldurmuştu. İçimden dedim ki;

"Hey İrfan hocam! Sen göçtün bu âlemden, ne güzel bir kârla göçtün. 

Arkandan mezarına kadar gelip Yasin okuyan, senin için rahmet duası eden onlarca öğrencin var ya! 

İşte dünya hayatının kârı budur.”

İrfan hocam, babasının yolundan giden dört tane pırıl pırıl evlat… 

Gözü yaşlı, gönlü kırık bir anne ve eş…

Onu seven ve onun hakkında sadece “hayır” konuşan dostlar bıraktı geriye…

Bir de onun hizmetini devam ettirecek onlarca talebe…

Allah onun gibi güzel eserler, hoş sadâlar bırakmayı nasip etsin herkese…

Mekânı cennet olsun.

Biz ondan razı idik, Allah da ondan razı olsun…

 Ahmet YAPICI